جام چشم

بیا جانا، که این دل را دگر آرام نتواند

به غیر از وصل چشمانت، دمی خوش‌کام نتواند

تویی آن آفتاب عشق، که از نورش جهان جوشد

کسی کز مهر تو دور است، به شب پیغام نتواند

چو بوی یار برخیزد، گلِ جان نیز می‌رقصد

که حتی شاخه‌ی خشکیده، بی‌فرجام نتواند

دلم چون موج می‌چرخد، به گرداب نگاه تو

نهان در شوقِ غرق آمد، ولی بر بام نتواند

ز خود رفتم، ز دنیا هم، فقط با یاد تو ماندم

که این دیوانه‌ی عاشق، رها از دام نتواند

ز جام چشم تو آواره، چو مست باد شد هر شب

دگر جز کوی تو راهی، به شهر و شام نتواند